Irene Sloof

Irene Sloof

Don't count the days, make the days count.

Ga naar profiel

Blog
21 oktober 2019

Als hoofdcoach CTO rolstoelbasketbal en assistent coach van het nationaal damesteam schrijf ik regelmatig mijn ervaringen, belevenissen en hersenspinsels op. Een klein inkijkje in mijn dagelijkse werk, dat ik met enorm veel plezier doe, met af en toe een uitstapje naar wat mij zoal bezig houdt is wat ik u voorschotel. Altijd met een knipoog naar het zitten dat wij allemaal dagelijks zoveel doen.


Had er meer ingezeten? Deze vraag vind ik een interessante sinds deze zomer. Wanneer zat er meer in? En kun je deze vraag wel op een goede manier beantwoorden?

Na het EK dames ben ik aangesloten bij het nationaal team heren. Het doel voor dit team was duidelijk, bij de bovenste vier landen van het EK eindigen om op deze, en enige, manier kwalificatie voor de Paralympische Spelen in Tokyo af te dwingen.

In de voorbereiding speelden we niet onze beste wedstrijden tegen tegenstanders die we ook op het EK zouden (kunnen) treffen. Op 28 augustus reisden we af naar Walbrzych, Polen.

De openingswedstrijd tegen Spanje ging verloren met een té groot verschil voor onze standaard, 83-36. Was het spanning? Werden we overrompeld? Of waren we zoveel minder goed dan Spanje? In de tweede wedstrijd lieten we zien wat ons niveau is en wonnen we met 31 punten verschil van Frankrijk. Uiteindelijk eindigden we als 3e in de poule en lieten we Spanje en Turkije voor ons.

Wat mij is opgevallen tijdens het EK mannen, is dat we verdedigend echt iets heel erg goeds hebben neergezet dit toernooi. Als ik de wedstrijd tegen Spanje buiten beschouwing laat, hebben we gemiddeld in de poulewedstrijden maar 48,7 punten weggegeven. Met de uitslag van Spanje erbij gerekend maar gemiddeld 55,6. Turkije scoort maar 61 punten tegen ons. Dat is weinig wanneer ik dit vergelijk met uitslagen van Turkije tegen andere tegenstanders. Gedurende het hele toernooi kregen teams veel meer punten tegen. Dit lijkt een trend in het heren rolstoelbasketbal te worden, hoge einduitslagen. Verdedigend stond het echt als een huis bij de Orange Lions. Daar ben ik ongelofelijk trots op. Als een tegenstander 60 punten of minder scoort tegen ons, dan hebben wij een hele grote kans om te winnen.

Echter waren wij in aanvallend opzicht gewoon weg niet goed genoeg. Kansen creëerden we wel, maar dan tegen een redelijk schotpercentage afmaken is waar we onszelf tekort deden.

De kwartfinale tegen Duitsland, de wedstrijd om te kwalificeren, stond heel lang met uitroeptekens in ieder zijn agenda. Deze wedstrijd winnen en Tokyo zou een feit zijn. Verdedigend speelden we weer in onze afspraken en gaven we veel druk op de topschutters. Echter speelden zij een fenomenale eerste helft en schoten tegen een schotpercentage van 68%. In de tweede helft kwamen we terug maar bleken wij aanvallend niet opgewassen tegen dit nauwkeurig schietend Duitsland. Een ervaring rijker en een illusie armer sloten we het EK met een 7e plek af.

Reëel gezien hadden 7 teams eerlijke kansen op de 4 tickets naar Tokyo. Deze strijd was hard, zoals topsport vaak keihard blijkt. Ieder van deze 7 teams kon van elkaar winnen.

Dan antwoord op de vraag: Had er meer in gezeten? Als ik zeg “Ja”, betekent het dan dat we niet naar ons vermogen hebben gepresteerd? Als ik “Nee” zeg betekent dat dat we van te voren al kansloos waren. En dat was echt niet het geval.

Ik beantwoord het liever met het volgende antwoord. Er zit nóg veel meer in deze ploeg. Elke wedstrijd werd er strijd geleverd, daar heeft het niet aan gelegen. Het komt aan op details wanneer de concurrentie zo dichtbij elkaar ligt. Details lijken op zichzelf soms onbelangrijk. Elk detail kan een paar procent bijdragen aan voorwaarden om succes mogelijk te maken. Een optelsom van al die kleine stukjes kan uiteindelijk het verschil maken tussen winnen en verliezen, kwalificeren of niet.

Vandaag de dag kijk ik weer vooruit. Er staat een mooi jaar voor de deur. Inmiddels ’zit’ ik weer dagelijks op Papendal om het mooiste werk te doen dat er bestaat. Jonge, talentvolle sporters helpen in hun ontwikkeling om de beste basketballer te worden die zij kunnen zijn, inclusief details.
En Tokyo 2020 staat, ligt of zit voor de deur waar ik met het damesteam naar toe mag werken. Nog 10 maanden tot de Paralympische Spelen. Wat kijk ik daar naar uit!!

Meteen aan de slag?

Kennismaken met Rolstoelbasketbal of meer weten over 'goed' zitten? Boek een clinic met het team of vraag zitinstructies aan.